اولین شکار میراژ عراقی

شکار اولین هواپیمای میراژ عراقی خاطره ای از امیر سرتیپ خلبان فضل الله جاویدنیا صبح زود از جا بلند شدم و با ستوان خورشیدی آخرین همماهنگی ها را را انجام دادیم.با یک مرور کلی بر روی نقشه ها و دستورالعمل ها،حدود ساعت شش و نیم  صبح روز چهارشنبه،چهارم آذر ماه1360از باند پروازی پایگاه شکاری اصفهان تیک اف(take of)کردیم.بلافاصله بعد از پرواز،ارتفاع خودرا به حدود 15000پا رساندم و با گردش به سمت اهواز به تدریج ارتفاع را تا 20000پا افزایش دادم و در منطقه ای بین اهواز و حمیدیه شروع به گشت هوایی نمودم.باید به شکلی عمل می کردم که در رینگ های موشکی دشمن قرار نگیرم؛چرا که در آن زمان سایت های موشکی زمین به هوای دشمن در نزدیکی حمیدیه نیز مستقر بود.موقعیت جغرافیایی من بسیار خوب بود.وقتی به سمت آن ها گردش می کردم،خورشید درست پشت سر من بود که این برای من دو حسن داشت؛اولین این که چون خورشید از شرق بالا می آمد، نور آن دقیقا در چشم خلبان دشمن بود و دوم این که چون خورشید در پشت سر من قرار داشت من برای خلبان دشمن قابل رویت نبودم،ولی هواپیما های آنها برای من کانلا مشخص و قابل رویت می شد و به من این امکان را می داد که به راحتی از دید با چشم  نیز استفاده کنم و بتوانم هدف را با چشم نیز ببینم. به خوبی می دانستم که هواپیماهای دشمن برای این که بتوانند من را مورد هدف قرار دهند،باید به فاصله ای کمتر از بیست مایلی من برسند،ولی من برای هدف قرار دادن آنها می توانستم از فاصله ی کمی دورتر اقدام به شلیک موشک نمایم.این برای من یک برتری بود،ولی باید خیلی سریع عکس العمل نشان می دادم؛زیرا ممکن بود لحظه ای که هواپیما های دشمن در برد موشک من قرار می گرفت ، من هم در زمان بسیار کوتاهی در برد موشک او قرار می گرفتم و این یک زمان طلایی بود که نباید از دست می رفت.البته هواپیما های ما این قابلیت را داشت که من بالاتر از این فاصله هم یعنی در حدود 30 تا35 مایلی، اقدام به شلیک کنم،ولی احنمال برخورد موشک با هدف کم می شد.البته من برای اطمینان بیشتر از برخورد موشک ترجیح می دادم که در فاصله ای کمتر از 20 مایلی اقدام به شلیک موشک به سمت هدف کنم،چون هر قدر فاصله دورتر بود،خلبان عراقی فرصت بیشتری برای فرار از مووشک من را داشت. کمتر از نیم ساعت از گردش من بر روی منطقه می گذشت که متوجه دو فروند هواپیمای دشمن شد که از سمت بصره به سمت من می آمدند.از نحوه پرواز شان متوجه شدم که این هواپیما ها باید میراژ باشند و برای شکار هواپیمای اف14آمده اند.بلا فاصله به سمت آنها گردش کردم و با سرعت به سمتشان رفتم.همین طور که من آنها را در رادارم می دیدم که صد در صد آن ها نیز مرا در رادار هواپیمای خود داشتند.دقایقی نگذشت که به حدود20 مایلی یکدیگر رسیدیم که متوجه شدم هواپیما های دشمن در حال گردش به سمت خاک خودشان هستند.ابتدا تصمیم گرفتم که آن ها را تعقیب کنم،ولی می دانستم که نمی توانم از کارون بگذرم؛زیرا در برد موشک های زمین به هوای عراقی ها قرار می گرفتم.به همین دلیل من هم گردش نمودم و حدود سه دقیقه بعد دوباره به سمت آنان پرواز کردم.ثانیه هایی بعد متوجه شدم که هواپیماهای دشمن دوباره به سمت من گردش کردند.از این رو من هم به استقبال آنها رفتم.این حرکت شاید چندین بار تکرار شد که هر رفت و برگشت حدود2 تا3 دقیقه زمان می برد.در یک نوبت هم در حال نزدیک شدن به هدف،صدای تق تق را از گوشی کلاهم شنیدم که دلالت بر اعلام موقعیت مناسب جهت شلیک موشک داشت. بالاخره در یکی از این رفت و برگشت ها فکری به ذهنم رسید.هواپیمای ما دو کابینه بود و اگر مانوری انجام می دادم می توانستم به راحتی به اطراف نگاه کنم و کابین عقب هم می توانست دوباره هدف را در رادار پیدا نماید،ولی هواپیماهای میراژ تک کابین بودند و خلبان آن باید علاوه بر مانور و هدایت هواپیما حواسش به رادار هم می بود.چون می دانستم خلبان عراقی صدای کلیک را شنیده است، با خود گفتم که یک ترفند به کار ببرم.بلافاصله هواپیما را وارونه کردم و به صورت اینورت(invert)به سمت زمین شیرجه زدم و شروع به انجام مانور اسپیلت اس* کردم و هم زمان در رادار هم گفتم:بر می گردم.ولی در لحضه آخر چیزی را که در ذهنم بود اجرا کردم.به این شکل که مانور اسپلیت اس را .........ادامه داردتایپ و تکثیر:محمد جواد اعرافی از mersad4.mihanblog.com