به نقل ازویکی پدیا
ناو هواپیمابر یک کشتی جنگی است که برای حمل کردن و پوشش دادن هواپیماها و هلیکوپترهای جنگی طراحی شدهاست و به عنوان یک فرودگاه شناور عمل میکند، و اینگونه هواپیماها میتوانند بدون سوختگیری و توقف، عملیات در مسافتهای دور را انجام دهند.ناوهای هواپیما بر امروزی معمولاً دارای نیروگاه هستهای برای تامین انرژی مورد نیازشان هستند، که به آنها اجازه میدهد مدتها دور از آشیانه بی نیاز از سوخت گیری بمانند.ناو هواپیمابر یک جنگافزار بسیار گرانقیمت است که بهای آن گاه تا ۴٫۵ میلیارد دلار میرسد. از این رو در سال ۲۰۱۱ تنها ۲۰ ناو هواپیمابر در حال فعالیت هستند که از این تعداد ۱۱ ناو متعلق به ایالات متحده آمریکا و ۲ ناو متعلق به ایتالیا است و هفت کشور روسیه، بریتانیا، فرانسه، هند، برزیل، تایلند و اسپانیا هر کدام یک ناو هواپیمابر در اختیار دارند. ژاپن (۲۰ ناو)، کانادا (۳ ناو)، استرالیا، (۳ ناو)، آرژانتین(۲ ناو) و هلند (۱ ناو)، هم در گذشته صاحب ناو هواپیمابر بودند. چین نیز برنامهٔ ساخت یک ناو را در دست اجرا دارد.در اوایل سدهٔ ۲۱ ناوهای هواپیمابر در سرتاسر جهان گنجایش حمل ۱۲۵۰ هواپیما را داشتند.ناوهای هواپیمابر معمولاً با چند کشتی دیگر به صورت گروهی حرکت میکنند. این کشتیها میتوانند تجهیزات پدافندی یا لوازم یدکی برای هواپیماها را تأمین کنند. معمولاً چند کشتی دیگر وظیفه محافظت از ناو اصلی را دارند مانندسامانههای پیشاخطار یا دفاع موشکی.ناو میدوی آمریکا، بزرگترین ناو هواپیمابر است و اکنون در موزه قرار دارد.[نیازمند منبع]عرشه پرواز [ویرایش]عرشه پرواز ناوهای هواپیمابر به طور کلی به دو صورت کلی است:نوع اول که توسط ایالات متحده آمریکا استفاده میشود به صورت زیر کار میکند:بیشتر ناوهای موجود دارای عرشه تختی هستند که به عنوان محل فرود و پرواز هواپیماها عمل میکند.هواپیماها برای به پرواز در آمدن باید به سرعت معینی برسند ولی باندهای پرواز در ناوهای هواپیما بر به نسبت کوتاه هستند و این امکان را برای هواپیماها فراهم نمیآورند. از این رو در ناوهای هواپیما بر از وسیلهای به نام منجنیق استفاده میشود. منجنیقها که با موتور بخار کار میکنند به هواپیما شتاب لازم برای پرواز را میدهند. قدرت این منجنیقها به قدری است که در طول تنها ۲ ثانیه سرعت هواپیما را از ۰ به ۱۶۵ مایل در ساعت میرسانند. این کار باعث میشود که هواپیما سرعت لازم برای پرواز را کسب کند همچنین برای فرود آمدن هواپیمایی که ۱۵۰ مایل بر ساعت سرعت دارد مجهز به یک دم زنجیری است که باید آن را به یکی از ۴ کابل موجود روی باند گیر بیندازد که بعد از ۹۶ متر مسافت متوقف میشود در ناوهای هواپیما بر برعکس فرودگاهها برای فرود آمدن هواپیما نباید سرعت خود را به کمترین حالت برساند بلکه باید دارای سرعت کافی باشد که در صورت ناتوانی خلبان در درگیر کردن دم زنجیری و کابلها هواپیما با سرعتش بتواند از سوی دیگر ناو دوباره به پرواز در آید به علت مشکل بودن این کار معمولاً از برجستهترین خلبانان برای ناوهای هواپیما بر استفاده میشود.نوع دوم ناوهای هواپیمابر که ایالات متحده از آن استفاده نمیکند به گونهای طراحی شدهاست که به منجنیق نیازی ندارد. در عوض دارای یک سکوی پرواز است. این نوع ناوها بیشتر هواپیماهای عمودپرواز VTOL یا STOVL (هواپیماهایی که به صورت عمود فرود میآیند و با طی مسافت کمی پرواز میکنند) را حمل میکند.
- ۹۰/۰۴/۲۳